Specyfikacja interfejsu logicznego Scsi Caleffi 553 Series

Specyfikacja interfejsu logicznego Scsi Caleffi 553 Series jest stworzona z myślą o zastosowaniach w systemach wodociągowych, hydrologicznych i inżynierskich. Interfejs logiczny SCSI Caleffi 553 Series jest kompatybilny z wszystkimi interfejsami SCSI1 i SCSI2 i oferuje wysoką przepustowość połączenia. Specyfikacja interfejsu logicznego SCSI Caleffi 553 Series zawiera dwa rodzaje interfejsów: SCSI-3 / Ultra 160 i SCSI-3 / Ultra 320. SCSI-3 / Ultra 160 oferuje przepustowość połączenia do 160 MB / s, a SCSI-3 / Ultra 320 oferuje przepustowość połączenia do 320 MB / s. Interfejsy te są zgodne z protokołami sieciowymi, takimi jak Fibre Channel, iSCSI, SCSI-over-IP i FCoE. Interfejsy te oferują wysoką wydajność i niezawodność dla systemów wodociągowych, hydrologicznych i inżynierskich.

Ostatnia aktualizacja: Specyfikacja interfejsu logicznego Scsi Caleffi 553 Series

Styki wtyczki sygnałowej SATA
Pin	Funkcja	1	Ground (masa)
2	A+ (Transmit)	3	A– (Transmit)	4	5	B– (Receive)	6	B+ (Receive)	7	–	wycięcie	7-pinowa wtyczka służąca do przesyłania danych

Serial ATA, SATA (od ang. Serial Advanced Technology Attachment) – szeregowa magistrala komputerowa, opracowana i certyfikowana przez Serial ATA International Organization^[1], służąca do komunikacji między adapterami magistrali hosta (HBA) a urządzeniami pamięci masowej, w tym dyskami twardymi, dyskami SSD, napędami optycznymi i taśmowymi. SATA jest bezpośrednim następcą równoległej magistrali ATA.

Kable SATA są węższe i bardziej elastyczne od kabli ATA, co ułatwia układanie oraz poprawia warunki chłodzenia wnętrza komputera. Również złącza SATA wykonane w technologii LIF (ang. low insertion force) są zminiaturyzowane, umożliwiając zastosowanie SATA w coraz to mniejszych urządzeniach pamięci masowej (patrz też mSATA^[2]), a także zmniejszając ilość potrzebnego miejsca na gniazda kontrolera płyty głównej. Dodatkowo zespół złącz SATA (zasilający + sygnałowy) został tak zaprojektowany, że może być stosowany jako zintegrowane złącze typu hot plug. Długość przewodu SATA może dochodzić do 1 metra.

Wersje standardu[edytuj | edytuj kod]

Jak dotąd, opracowano trzy generacje interfejsu SATA^[3]. Pierwsza, najstarsza wersja SATA I umożliwia szeregową transmisję danych z maksymalną przepustowością 1, 5 Gbit/s (ok. 179 MiB/s). Druga generacja (SATA II) oferuje przepustowość 3, 0 Gbit/s (ok. 358 MiB/s). Trzecia generacja (SATA 3), zaprezentowana oficjalnie po raz pierwszy 27 maja 2009 roku^[4] udostępnia przepustowość 6, 0 Gbit/s (ok. 715 MiB/s).

SATA II (3 Gbit/s)[edytuj | edytuj kod]

Dostępne są dyski z kontrolerem wyposażonym w magistralę SATA 3 Gbit/s, która umożliwia transfer danych z prędkością 3 gigabitów/s (rzeczywista 384 MB/s). Podwojona przepustowość doskonale sprawdza się w przypadku serwerów, gdzie stosowane są rozbudowane macierze dyskowe lub systemy pamięci zewnętrznej. W przypadku komputerów domowych dopiero dyski SSD zaczęły wykorzystywać potencjał nowego kontrolera.

Nowy standard wprowadza trzy nowe specyfikacje usprawniające działanie kontrolerów dysków twardych:

Kolejkowanie zadań (ang. native command queuing) – mechanizm kolejkowania poleceń mający za zadanie zwiększyć wydajność i efektywność dysku twardego poprzez takie ustawianie zadań odczytu i zapisu na nośniku, aby jego głowice musiały wykonać jak najmniej skoków. W ten sposób można uzyskać do 10% wzrostu wydajności.

Powielacze portów (ang. port multiplier) definiuje sposób podłączania jednego złącza SATA do kilku urządzeń. Każde takie urządzenie jest odpowiednikiem koncentratora sieciowego. Do jednego portu hosta można podłączyć do szesnastu urządzeń SATA. Pojedynczy dysk twardy nie może wykorzystać całej zwiększonej przepustowości, czyli około 384 MB/s (dla przykładu interfejs SCSI oferuje prędkość 640 MB/s), lecz dzięki powielaczom cztery dyski połączone równolegle mogą w pełni wykorzystać oferowaną przepustowość. Dodatkowym atutem, podobnie jak w poprzednim standardzie, jest zmniejszenie liczby kabli i poprawienie przepływu powietrza wewnątrz obudowy, a więc także lepsze chłodzenie pamięci masowej SATA (dysków twardych). Specyfikacja powielaczy portów dodaje asynchroniczną metodę powiadamiania o podłączeniu lub odłączeniu urządzenia, w ten sposób oszczędza się czas normalnie potrzebny na częste procedury sprawdzania gotowości urządzenia (dysku).

Wyznacznik portu (ang. port selector) umożliwia podłączenie dwóch różnych portów do tego samego urządzenia w celu utworzenia nadmiarowej ścieżki do tego urządzenia. Port Selector to zasadniczy element budulcowy dla producentów rozwiązań RAID, NAS i systemów kopiowania „dysk na dysk”, opracowujących w pełni redundantne topologie pamięci masowej. Umożliwia także w prosty sposób udostępnianie np. zewnętrznej pamięci masowej więcej niż jednemu serwerowi, zastępując stosowane obecnie wolne łącza typu Ethernet.

SATA III (6 Gbit/s)[edytuj | edytuj kod]

Przepustowość maksymalna tego interfejsu wynosi 6 Gbit/s, czyli jest dwukrotnie większa od SATA II (3 Gbit/s) i nieco mniejsza od Ultra 640 SCSI (6 Gbit/s = 750 MB/s przy kodowaniu 8b/10b). Zachowano zgodność wsteczną z SATA II i częściowo z SATA I (patrz punkt ograniczenie prędkości), dzięki czemu migracja z poprzednich wersji do SATA 3 jest w miarę bezproblemowa. W większości przypadków producenci dysków SSD SATA 3. 0 zapewniają zgodność tylko z interfejsami SATA 3. 0 i 2. 0, na kontrolerze SATA 1 takie SSD mogą nie działać. Ulepszono też obsługę kolejkowania poleceń (NCQ) – poprawiono zarządzanie kolejkowaniem oraz wprowadzono nowe polecenie przesyłania strumieniowego, umożliwiające izochroniczny transfer danych. W marcu 2009 roku firma Seagate wspólnie z AMD zaprezentowała pierwsze urządzenia z interfejsem SATA 3. Pierwszym dyskiem twardym ze złączem SATA 3 jaki pojawił się w ofercie handlowej we wrześniu 2009 był Seagate Barracuda XT (model ST32000641AS)^[5].

Ograniczenie prędkości (zworką lub programem)[edytuj | edytuj kod]

Dyski z SATA II (3 Gbit/s) mają czasem fabrycznie montowaną zworkę, która – w celu zapewnienia kompatybilności ze starym sprzętem – ogranicza dysk do prędkości wcześniejszego standardu SATA I. Aby zdjąć to ograniczenie, wystarczy wyjąć zworkę^[6].

W niektórych dyskach firmy Samsung ograniczenie takie w razie potrzeby, może być wykonane z pomocą programów narzędziowych np. ES-Tool^[7], SSpeed.

Rodzaje złączy[edytuj | edytuj kod]

eSATA[edytuj | edytuj kod]

Porównanie wtyczek SATA i eSATA

Złącze eSATA (external SATA) to zewnętrzny port SATA 3 Gbit/s, przeznaczony do podłączania zewnętrznych pamięci masowych.Główną ideą eSATA jest zapewnienie identycznej prędkości przesyłania danych w urządzeniach zewnętrznych, jaka osiągalna jest dla napędów wewnętrznych. Osiągane przez ten standard prędkości nie odbiegają od tych oferowanych przez SATA II – maksymalne przepustowości to 150 MB/s oraz 300 MB/s. Jest to prędkość znacznie większa niż maksymalna prędkość przesyłania danych przez port USB 2. 0 (480 Mb/s – 60 MB/s), a porównywalna do prędkości złączy USB 3. 0 (5 Gb/s – 625 MB/s)^[8]. Maksymalna długość kabla eSATA może wynosić 2 metry. W przeciwieństwie do USB port eSATA nie musi zapewniać zasilania – oryginalny port eSATA był bez zasilania, dopiero port eSATAp będący w istocie hybrydą eSATA i USB dostarcza zasilanie. Porty eSATA i eSATAp są fizycznie niekompatybilne.

xSATA[edytuj | edytuj kod]

xSATA to rozwinięcie standardu eSATA. Jest to zewnętrzne połączenie SATA o długości do 8 metrów przy użyciu ekranowanych kabli i złącz.

mSATA[edytuj | edytuj kod]

mSATA (mini-SATA) to oficjalnie zaprezentowany 21 września 2009 roku typ złącza SATA^[9]. W związku z wciąż postępującą miniaturyzacją pamięci masowych oraz elektroniki w komputerach mobilnych, SATA-IO opracowała nową generację złącza do stosowania w netbookach oraz dyskach SSD 1. 8". Maksymalna przepustowość mSATA wynosi 6 Gbit/s.

Zasilanie w dyskach wewnętrznych[edytuj | edytuj kod]

Dyski wewnętrzne mają własne zasilanie, niekoniecznie związane ze standardem SATA. Poniżej widoczna jest wtyczka dla dysków wewnętrznych.

15-pinowa wtyczka zasilania SATA.
Wtyczka tego typu nie obsługuje funkcji hot-plug (styki 4 i 12).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Parallel ATA – poprzednik SATA
• AHCI – specyfikacja kontrolerów SATA
• M. 2 – następca SATA umożliwiający korzystanie z magistrali PCIe przez dyski (NVMe)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ http://www. org/ Oficjalna strona SATA-IO.
2. ↑ https://web. com/storage/news/2009/09/22/SATA-IO-Confirms-New--mSata--Drive-Standard/p1 Artykuł na temat złącza mSATA.
3. ↑ http://www. asp Oficjalne opracowanie SATA-IO na temat nazewnictwa SATA.
4. ↑ http://www. pdf Broszura na temat opublikowania SATA Revision 3. x.
5. ↑ http://kd67. com/5DF20D1085? elqPURLPage=4108 Premiera produktu Barracuda XT (model ST32000641AS).
6. ↑ Przykładowa instrukcja dla dysków firmy Seagate.
7. ↑ ES-Tool.
8. ↑ http://pclab. html USB 3. 0 – testy.
9. ↑ https://web. pdf Broszura na temat premiery nowego złącza mSATA.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona SATA-IO (ang. )
• Strona informacyjna na temat interfejsów ATA (IDE/EIDE), Serial ATA (SATA), ATAPI (ang. )
• Opis pinów Serial ATA (ang. )

Przejdź do głównej zawartości

Ta przeglądarka nie jest już obsługiwana.

Przejdź na przeglądarkę Microsoft Edge, aby korzystać z najnowszych funkcji, aktualizacji zabezpieczeń i pomocy technicznej.

• Artykuł
01/10/2023
• Czas czytania: 5 min

Specyfikacja interfejsu OpenAPI w usłudze App Center (Swagger)

Usługa App Center uwidacznia pełny zestaw punktów końcowych interfejsu API. Interfejs API centrum aplikacji można eksplorować za pomocą specyfikacji interfejsu OpenAPI centrum aplikacji.

Specyfikacja interfejsu OpenAPI usługi App Center umożliwia uwierzytelnianie przy użyciu tokenu interfejsu API. Po uwierzytelnieniu możesz wywołać interfejsy API usługi App Center, aby dowiedzieć się więcej o interfejsie API i zobaczyć, jakie dane zwraca.

Typy tokenów: tokeny użytkownika i tokeny aplikacji

Usługa App Center udostępnia dwa rodzaje tokenów interfejsu API: tokeny użytkownika i tokeny aplikacji.

Tokeny interfejsu API użytkownika mają te same prawa, które wykonujesz jako użytkownik Centrum aplikacji. Tokeny interfejsu API użytkownika działają we wszystkich organizacjach i aplikacjach, z którymi jesteś skojarzony.

Tokeny interfejsu API aplikacji mają uprawnienia Menedżer lub Osoba przeglądająca, ale tylko w jednej aplikacji.

Każde konto usługi App Center może utworzyć maksymalnie 5000 tokenów interfejsu API.

Porada

Zalecamy tworzenie i używanie tokenów interfejsu API aplikacji, aby ograniczyć zakres autoryzacji tylko do jednej aplikacji naraz (i ograniczyć ryzyko, jeśli token jest uwidoczniony). Jeśli musisz zautomatyzować coś poza jedną aplikację, taką jak praca z organizacjami lub udostępnionymi grupami dystrybucyjnymi, należy utworzyć token interfejsu API użytkownika.

Ostrzeżenie

Nie osadzaj tokenów interfejsu API w kodzie źródłowym. Tokeny interfejsu API powinny być traktowane jako wpisy tajne i przechowywane bezpiecznie.

Żądanie musi zawierać treść ładunku dla wywołań interfejsu API POST/PUT/PATCH. W {} przypadku pustej treści ładunku wywołania interfejsu API otrzymają w przeciwnym razie odpowiedź o błędzie Wymagana długość 411.

Tworzenie tokenu interfejsu API aplikacji centrum aplikacji

1. Przejdź do strony https://appcenter. ms i zaloguj się przy użyciu poświadczeń konta.

2. Wybierz aplikację, dla której chcesz utworzyć token interfejsu API.

3. Po lewej stronie wybierz pozycję Ustawienia.

4. Na środkowym panelu wybierz pozycję Tokeny interfejsu API aplikacji z listy menu.

5. W prawym górnym rogu kliknij pozycję Nowy token interfejsu API.

6. W polu tekstowym wprowadź opisową nazwę tokenu.

7. Wybierz typ dostępu dla tokenu interfejsu API aplikacji:

   Pełny dostęp: Token interfejsu API aplikacji z pełnym dostępem ma odpowiednik uprawnień Menedżera dla tej aplikacji. Tylko menedżerowie mogą tworzyć tokeny interfejsu API aplikacji pełnego dostępu.

   Tylko do odczytu: Token interfejsu API aplikacji tylko do odczytu ma odpowiednik uprawnień dostępu przeglądarki dla tej aplikacji. Menedżerowie i deweloperzy mogą tworzyć tokeny interfejsu API aplikacji tylko do odczytu.

8. W dolnej części panelu kliknij pozycję Dodaj nowy token interfejsu API.

9. Zostanie otwarte okno podręczne z tokenem interfejsu API aplikacji. Skopiuj i zapisz go w bezpiecznej lokalizacji do późniejszego użycia. Ze względów bezpieczeństwa nie można zobaczyć ani wygenerować tego samego tokenu ponownie po kliknięciu przycisku Zamknij.

10. Kliknij przycisk Zamknij.

Tworzenie tokenu interfejsu API użytkownika centrum aplikacji

W prawym górnym rogu portalu App Center kliknij swój awatar konta, a następnie wybierz pozycję Ustawienia konta.

Na środkowym panelu wybierz pozycję Tokeny interfejsu API użytkownika z listy menu.

Wybierz typ dostępu dla tokenu interfejsu API użytkownika:

Pełny dostęp: Token interfejsu API użytkownika z pełnym dostępem ma wszystkie uprawnienia, które masz dla bieżącego konta/organizacji. Jeśli na przykład nie masz uprawnień menedżera lub dewelopera dla aplikacji, użytkownik nie może uruchomić testu, mimo że używasz tokenu interfejsu API użytkownika pełnego dostępu.

Tylko do odczytu: Token interfejsu API użytkownika tylko do odczytu ma uprawnienia dostępu przeglądarki dla bieżącego konta/organizacji. Na przykład za pomocą tokenu interfejsu API użytkownika tylko do odczytu można odczytywać dane z awarii, analizy i uzyskiwać podstawowe informacje o aplikacji. Tokeny interfejsu API użytkownika tylko do odczytu nie mogą zmieniać ustawień aplikacji, wyzwalać kompilacji, tworzyć konfigurację eksportu itp.

Zostanie otwarte okno podręczne z tokenem interfejsu API użytkownika.

Używanie tokenu interfejsu API w żądaniu interfejsu API

Podczas wysyłania żądań interfejsu API do usługi App Center z aplikacji należy dołączyć token interfejsu API w nagłówku każdego żądania wysłanego do centrum aplikacji.

Przekaż token interfejsu API we właściwości nagłówka X-API-Token żądania.

Znajdowanie nazwy aplikacji i nazwy właściciela centrum aplikacji

Niektóre funkcje interfejsu API centrum App Center i żądania interfejsu wiersza polecenia wymagają nazwy aplikacji lub nazwy właściciela jako parametrów.

Na przykład wywołanie interfejsu API w celu usunięcia użytkownika z aplikacji wymaga obu następujących elementów: DELETE /v0. 1/apps/{owner_name}/{app_name}/users/{user_email}.

Nazwę aplikacji i nazwę właściciela można znaleźć w adresie URL centrum aplikacji lub przy użyciu interfejsu wiersza polecenia centrum aplikacji.

Znajdowanie owner_name i app_name z adresu URL Centrum aplikacji

Przejdź do adresu .

Przejdź do aplikacji.

Po wyświetleniu adresu URL aplikacji jest on w formacie https://appcenter. ms/users/{owner-name}/apps/{app-name}.

Właściciel może być użytkownikiem lub organizacją. Przykład:

Styki wtyczki zasilania SATA	Pin kolor przewodu	Długość pina	–	wcięcie		3.	Zasilanie 3. 3 V	3.	2.	1.	Ground (masa)	2.	Zasilanie 5 V	8	9		10	11	Opóźniony start/Aktywny (wymaga wsparcia napędu)	12	13	Zasilanie 12 V	14	15

Właściciel	Adres URL	Nazwa właściciela	Nazwa aplikacji
Użytkownik	https://appcenter. ms/users/AlexLerxst/apps/Caravan-01	AlexLerxst	Karawana-01	Organizacja	https://appcenter. ms/orgs/BallardFlowers/apps/BouquetOrders-app	BallardFlowers	BukietOrders - aplikacja

Znajdowanie owner_name i app_name z poziomu interfejsu wiersza polecenia centrum aplikacji

Jeśli jeszcze nie zainstalowano interfejsu wiersza polecenia centrum aplikacji, instrukcje dotyczące instalacji i użycia można znaleźć w dokumentacji interfejsu wiersza polecenia centrum aplikacji.

Po zainstalowaniu pobierz listę aplikacji, do których masz dostęp, uruchamiając polecenie:

appcenter apps list

Interfejs wiersza polecenia usługi App Center wyświetli listę aplikacji w formacie {owner-name}/{app-name}.

Zapoznaj się z dokumentacją interfejsu wiersza polecenia centrum aplikacji, aby uzyskać pełną listę funkcji wiersza polecenia.

Używanie tokenu interfejsu API ze specyfikacją interfejsu OpenAPI usługi App Center

Specyfikacja interfejsu OpenAPI w usłudze App Center obsługuje uwierzytelnianie interfejsu API, więc nie trzeba wklejać tokenu interfejsu API do nagłówków żądań. Aby przetestować interfejsy API usługi App Center przy użyciu tokenu interfejsu API:

Przejdź do specyfikacji interfejsu OpenAPI usługi App Center, aby zapoznać się z naszymi interfejsami API.

W prawym górnym rogu kliknij przycisk Autoryzuj.

W sekcji APIToken wklej token interfejsu API do wartości i kliknij pozycję Autoryzuj.

Jeśli zostanie wyświetlony przycisk "Autoryzowane" i przycisk Wyloguj, autoryzacja zakończyła się pomyślnie. W prawym górnym rogu wyskakującego okienka kliknij przycisk "X", aby zamknąć wyskakujące okienko.

Tworzenie pierwszego wywołania interfejsu API przy użyciu interfejsu OpenAPI (Swagger)

W tej sekcji pokazano, jak używać strony interfejsu OpenAPI centrum App Center przy użyciu wywołania GET /v0. 1/userinterfejsu API. To wywołanie interfejsu API zwraca dane profilu użytkownika.

Utwórz token interfejsu API, postępując zgodnie z powyższymi instrukcjami.

Autoryzuj stronę Specyfikacji interfejsu OpenAPI, aby używać tokenu interfejsu API zgodnie z instrukcjami w poprzedniej sekcji.

W obszarze Konto kliknij pozycję GET /v0. 1/user.

W lewym rogu kliknij przycisk Wypróbuj.

Kliknij przycisk Wykonaj w sekcji Parametry.

Świetnie! Odpowiedź jest teraz widoczna w sekcji Odpowiedzi.

Odwoływania tokenu interfejsu API

W przypadku wycieku tokenu interfejsu API należy natychmiast odwołać go, aby zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi do konta centrum aplikacji.

Odwoływania tokenu interfejsu API użytkownika

W prawym górnym rogu portalu App Center kliknij swój awatar konta, a następnie wybierz pozycję Ustawienia konta.

W środkowym panelu wybierz pozycję Tokeny interfejsu API użytkownika z menu.

Zaznacz pole wyboru obok tokenu, który chcesz odwołać, a następnie kliknij przycisk Usuń w prawym górnym rogu.

Odwoływania tokenu interfejsu API aplikacji

Wybierz aplikację, dla której chcesz odwołać token interfejsu API.

Po lewej stronie wybierz pozycję Ustawienia.

W środkowym panelu wybierz pozycję Tokeny interfejsu API aplikacji z menu.